Nasıl başlayabilirim bilmiyorum,bir yazıya başlamakta,duygularımı karşımdaki insana aktarmakta olduğu kadar başarısızım. Tıpkı kar taneleri gibi düşmeli sözcüklerim,yavaş ve zarifçe,boğazımda düğümlenmemeli. Ne kadar zaman oldu bilmiyorum yazmayalı,belki birkaç ay… Nasıl dayanmışım,sanki bu birkaç ayı hatırlayamıyorum. Öyle hızlı,kayıp gider gibi geçti ki zaman,farkına bile varamadım uzaklaştığımın. Şimdi,yalnız kalıp kendimi dinleyebildiğim gecelerin en nadirinde belki de,en sevdiğim kalemimle ve soğuk olduğu kadar mağrur kağıtların eşliğinde olmasa da,bir şekilde yazabiliyorum. Ama yazıyorum ya,yeter.
Duyguları tadına vararak yaşamayı seçenlerdenim sanırım. Zamanı boşa harcamayı sevmeyenlerden… Hayallerimin peşinden koşmayı tercih ettim. Belki yetmeyecekler bazı şeylere,belki yarım bırakacaklar,nasılsa yarım kalmaya alıştım. Ama beni mutlu edecek,hayata tutunmamı sağlayacaklar. Kaybetmekten korkmayacağım çünkü kendi isteğimle bir yola başlamış olacağım. Vazgeçirmek isteyenler öyle çok ki,ama bu benim yolum,başkalarının değil,benim isteklerim,arzularım ile şekillenmeli. Sadece yaşamak için değil,dopdolu yaşamak için… Kendi ellerimle yarattığım bir yol olmalı bu,gözyaşlarım ve sevinçlerimle yönünü bulmalı. Zaten yaratmış olduğum dünyamda bana rehber olup mutlu etmeli.
Kabul ediyorum,insanlara çabuk inanıyorum. Biliyorum ki tecrübesizliğimden. Biliyorum ki yaşamın acımasızlığından. Tıpkı bir labirent gibi,doğru yolu bulmak için kaybolman gerek. Şimdiye kadar çok kez kayboldum,ve biliyorum ki daha çok kez kaybolacağım çünkü labirentlerin en büyüğündeyim… Ama bir şekilde ilerliyorum. Ya bir de şey var,ben hep kendim oldum.Ne bileyim,başarısızlıklarım,hayal kırıklıklarım falan çok oldu. Ama kişiliğimden hiç ödün vermedim diyebiliyorum. Bu da bir başarı sayılır işte. Neyse çok da uzatmak istemiyorum daha ilk yazıdan. Sadece biraz yazmak istedim,ortaya çıkanlar bunlar…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Bir de biz mırlayalım diyenler