Son yaprağımı da düşürdüm. Dondurucu kış geldi beni dağıtmaya. Fırtınalarıyla attı kıyılarımdan denizin dibine.
Son vurgunumu yedim ben. Artık nefes alamıyorum. Yüzeye ulaşamıyorum. Yavaş yavaş batıyorum,kimse farkında değil. Anlatmak istiyorum,haykırmak ama ağzımı açtığım an akciğerlerim parçalanıyor...
Son yaprağı tükendi defterimin,artık yazacak bir yer bulamıyorum. Silmek istiyorum,hatta yırtıp atmak,gücüm yetmiyor.
Son gözyaşımı akıttım içimdeki nehirden. Artık istesem de ağlayamıyorum. Gülemiyorum da,boş boş bakıyorum boşluğa...
Son şansımı da tükettim ben kendime tanıdığım,artık eskisi gibi olamıyorum. Bakanlar beni göremiyorlar,içim kanıyor ama kimse anlamıyor...
Son kez konuştum artık,ağzımı açınca söyleyecek kelime bulamıyorum. Sessizliğimle konuşuyorum yalnız,o da
benim kadar yalnız...
Son uykuma dalacağım ben sanki,rüyalarım korkutuyor beni benden... İçimi deşecekler diye korkuyorum,suretini görmekten korkuyorum zihnimde.
Son umudumu da yitirdim ben,artık kalbimin sesini duyamıyorum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Bir de biz mırlayalım diyenler